Van Taupo tot Motueka

Hey,

Hier alweer een berichtje van ons. Dit keer vanaf het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland.

Afgelopen zondag zijn we vroeg opgestaan om ons voor te bereiden op de Tongariro-crossing. Na een belletje naar Nederland voor Claudia’s verjaardag, een goed ontbijt en een ritje van een half uur konden we beginnen. Een 18,5 km lange track door een geweldig mooi gebied. Het eerste stuk (eerste half uur) ging prima en niets vermoedend liepen we door. Al snel kwam er een klim, een behoorlijk stijle klim over allerlei stenen en rotsen. Pff, dat was behoorlijk zwaar, vooral voor Wenke. Maar na een aantal uur kwamen we tot de conclusie dat het zeer zeker de moeite waard is. Het landschap is heel afwisselend. Hoge vegetatie, lage vegetatie, dichtbegroeid, open, van groen naar zwart naar rood naar geel. En dat in combinatie met de witte sneeuw en blauwe lucht..........ohhhh, geweldig. Op de eerste top (the red crater) hadden we een mooi uitzicht over een rode krater (vandaar de naam waarschijnlijk). Hier hebben we onze lunch opgegeten en vervolgens zijn we aan het dalen begonnen. Ik (Wenke) dacht ‘dat is een stuk makkelijk’, maar helaas, er lag een soort grint en het was superstijl dus om de haverklap lag ik (Wenke) op m’n kont in het grint (en Rob maar lachen, haha). Nog geen half uur later liepen we in de sneeuw (alweer). Erg vreemd maar verkoelend. Het laatste deel was gemakkelijker omdat er goede paden lagen, maar we waren inmiddels al zo’n vijf uur onderweg en begonnen onze voeten goed te voelen. Het laatste uur liepen we door een bos en plotseling waren we aan het eind. Waah, we hebben het gehaald. We konden nog een uurtje rusten voor we werden opgehaald, heerlijk. Intussen merkte ik (Wenke) dat m’n nek een beetje (dacht ik) verbrand was, smeren dus. Maar ’s avonds bleek al wel dat smeren bijna zinloos was, het leek wel of ie in brand stond (de vellen hangen er nu inmiddels bij). ’s Avonds maar optijd naar bed gegaan omdat we toch wel kapot waren.

Maandag hadden we een rustig dagje voor de boeg. We zijn via de Whanganui River Road naar Palmerston North gereden. Helaas reden we niet (zoals eigenlijk verwacht) dicht bij de rivier. Toch was het een mooie route. In Palmerston North hebben we ’s avonds een bezoek gebracht aan Frans en Miranda Onland (neef van Wenke’s moeder), hij is 23 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland verhuisd. Het was een erg gezellige avond waarin we veel meer over Nieuw-Zeeland te horen hebben gekregen, vooral het karakter van de Nieuw-Zeelander. Lisa (één van de dochters) was zeer geïnteresseerd in Nederland, omdat ze in april voor een jaar naar Nederland komt. Na e-mailadressen uitgewisseld te hebben zijn we teruggegaan naar het hostel.

De volgende ochtend een telefoontje gepleegd naar Bentelo om (Wenke’s) ma te feliciteren. Daarna in de auto gestapt naar de hoofdstad van Nieuw-Zeeland; Wellington. De weg langs de kust was wederom mooi om te rijden. In Wellington hebben we het nationale museum van Nieuw-Zeeland, Te Papa, bezocht. Hier is van alles te zien over het ontstaan van Nieuw-Zeeland, de Maori-cultuur en kunst. Erg leuk en leerzaam om rond te lopen. Helaas niet alles gezien, want het museum is gewoonweg veel te groot en er was veel te veel te zien voor ons korte middagje.

Woensdag hebben we de auto ingeleverd en zijn we op de ferry naar het Zuidereiland gestapt. Hier konden we een andere auto ophalen. Dit keer een blauwe Nissan Sunny. Deze is niet zo oud als de vorige maar is ook in het bezit van een radio met cassette-deck. Omdat we geen cassettebandjes hebben meegenomen (er slingeren er thuis vast nog wel wat rond) genieten we van de lokale radiozenders. Via een scenic route door het zuiden van de Marlborough Sounds zijn we naar Havelock en vervolgens Nelson gereden.

Donderdag hebben we weer naar Bentelo gebeld, dit keer voor Mathijs’ verjaardag (ja, we bellen wat af naar NL). Daarna in de auto gestapt naar Motueka. Van hieruit vertrok onze 2-daagse kayak-hike-tour door het Abel Tasman National Park. Met een watertaxi zijn we afgezet op een strand waar onze kayaks al klaar lagen. Na de nodige instructies konden we het water op. Eerst zijn we naar Tonga Island gekayakt, om de zeehondenkolonie te zien. Het was nog een beetje vroeg in het seizoen, dus er waren er nog niet zo heel veel. Er zijn nu voornamelijk mannetjes die zich een territorium toeeigenen waarna de komende weken de vrouwtjes arriveren. Het is erg leuk om de zeehonden dichtbij in het water te zien relaxen. Een beetje badderen, een beetje zonnen, een keer over het buikje krabben...ach, zeehonden zijn net mensen (al ruiken de meeste mensen gelukkig een stukje frisser!) Vervolgens verder gekayakakt naar Musquito-bay voor de lunch. Deze was erg goed, met name de carrot-cake viel in goede aarde. Het strand waar we zaten was prachtig, net als op plaatjes van de bounty-reclame. Het water was koud (volgens iedereen behalve Rob), dus heeft Rob nog even een duik genomen in het mooie blauwe water. Ik (Wenke) was op het strand gaan zitten om een beetje op te drogen voor het tweede deel van de kayaktocht. Bij het vertrek was Rob zo als altijd lekker enthousiast. Snel met de kayak het water in en niet helemaal goed geluisterd naar de tips van onze gids. De kayak werd dus door de eerste beste golf overspoeld en ik (Wenke) zat gelijk weer met de beentjes in het water (had ik dus net zo goed ook een duik kunnen nemen). De kayak eindigde by Anchorage beach. Hier zijn we op de houseboat gestapt voor een barbecue en een gezellige avond met de rest van de groep (3 Nederlanders en 3 Duitsers!). Op deze boot hebben we ook overnacht. We waren weer eens ontzettend lucky. We hadden een dormroom (goedkoopst mogelijke bedjes) geboekt, maar helaas waren ze vol. We kregen dus een speciaal plekje. De hut naast de stuurhut met een tweepersoonsbed en uitzicht over de baai! Nadat we vol bewondering in gehele duisternis de overvolle sterrenhemel hebben bekeken zijn we al wiegend door het water in slaap gevallen.

Vanmorgen stond het hike-gedeelte op het programma. Bij het opstaan was het nog bewolkt maar we de zon zou snel doorbreken (dachten we). Terwijl we genoten van de omgeving en de mooie uitzichten daalden na een uurtje de eerste regendruppels op ons neer. Gelukkig liepen we al snel onder de bomen en viel de “waterschade” mee. Na bijna vier uur lopen kwamen bij het eindpunt aan. Het was toen half 1 en we zouden om 4 uur opgehaald worden door de organisatie waarbij we geboekt hadden. Gelukkig had het Duitse stel hun auto bij deze parkeerplaats neergezet en mochten we mee, zodat we niet hoefden te wachten. Met z’n zessen in de auto gepropt (lekker knus op de achterbank) en teruggereden naar Motueka. Daar het recept gekregen van de overheerlijke carrot cake en ons hostel opgezocht. Vannacht slapen we in Motueka en morgen gaan we richting de westkust.

Groetjes Rob en Wenke

ps. bij het vorige bericht hebben we nog een aantal foto’s geplaatst.